–  Wcześniej nie było na to ani czasu ani przestrzeni. Trzeba było sprostać wszystkim codziennym obowiązkom dotyczącym opieki nad osobą chorą i połączyć je z pracą zawodową. Nie było mowy o jakimkolwiek odpoczynku. Strach, że mogę zrobić tacie krzywdę, chociażby podczas pielęgnacji, był ogromny. Tato nigdy nie pokazywał, że źle się czuje, nie prosił o pomoc, a bezsilność i ból powodowały u niego frustrację i złość – u mnie coraz większe zmęczenie. W hospicjum tato złagodniał. Zaczął żartować i przyjmować gości. W ostatnich chwilach był otoczony rodziną i bliskimi.- mówi Pani Kasia, córka naszego podopiecznego.

Pan Andrzej podkreślał, że doświadcza tutaj współczucia i empatii od osób, które się nim opiekują. Cenił bardzo to, że ludzie pracujący w Fundacji nie przynoszą do niego swoich problemów, a przecież każdy ma swoje życie, frustracje dnia codziennego. Jednak w kontakcie z pacjentem w centrum uwagi był właśnie on – człowiek.

Syn Pana Andrzeja brał niedawno ślub. Wiedzieliśmy, że obecność na ceremonii to jego marzenie. Nasza wolontariuszka fryzjerka obcięła mu włosy. Początkowo Pan Andrzej czuł obawy.  Myślał, że nie da rady, że nikt go z hospicjum nie wypuści. Zapytaliśmy wtedy – Co ma Pan do stracenia, a co do zyskania? On się uśmiechnął i zadzwonił do córki, która zorganizowała transport medyczny.