–  Wcześniej nie było na to ani czasu ani przestrzeni. Trzeba było sprostać wszystkim codziennym obowiązkom dotyczącym opieki nad osobą chorą i połączyć je z pracą zawodową. Nie było mowy o jakimkolwiek odpoczynku. Strach, że mogę zrobić tacie krzywdę, chociażby podczas pielęgnacji, był ogromny. Tato nigdy nie pokazywał, że źle się czuje, nie prosił o pomoc, a bezsilność i ból powodowały u niego frustrację i złość – u mnie coraz większe zmęczenie. W hospicjum tato złagodniał. Zaczął żartować i przyjmować gości. W ostatnich chwilach był otoczony rodziną i bliskimi.- mówi Pani Kasia, córka naszego podopiecznego.

Syn Pana Andrzeja brał niedawno ślub. Wiedzieliśmy, że obecność na ceremonii to jego marzenie. Początkowo Pan Andrzej czuł obawy.  Myślał, że nie da rady, że nikt go z hospicjum nie wypuści. Zapytaliśmy wtedy – Co ma Pan do stracenia, a co do zyskania? On się uśmiechnął i zadzwonił do córki, która zorganizowała transport medyczny. To było ogromnie wzruszające doświadczenie nie tylko dla rodziny, ale również dla nas. Pan Andrzej mówił, że wysiadając z karetki czuł się jak zwycięzca! Swoją obecnością zrobił synowi najlepszy prezent. 

O ile to możliwe i pozwala na to stan pacjenta celebrujemy takie chwile. Lubimy spełniać marzenia! Ta historia pokazuje, że pobyt w hospicjum wbrew krzywdzącym opiniom może przynieść wiele dobrego nie tylko pacjentowi, ale również jego rodzinie i całej społeczności.