Mieszkańcy wsi mają średnio 2-2,5 razy gorszy dostęp do opieki zdrowotnej niż mieszkańcy miast. Jeszcze kilkanaście lat temu gospodarze mieli po 60 lat. Radzili sobie i byli dumni z dzieci, które wykształcili i które żyją w dużych miastach. Teraz mają 80+, często są już sami i ciężko chorzy. Od ponad 12 lat prowadzimy hospicjum domowe na wiejskich terenach wschodniego Podlasia, a w lipcu 2022 roku otworzyliśmy hospicjum stacjonarne w Makówce (gmina Narew).

Przywracać godność.

Pan Stanisław, trafił do naszego hospicjum kilka miesięcy temu. Zmęczony chorobą, otumaniony lekami, ledwo mógł usiąść, ale nie to było najgorsze. Z daleka można było wyczuć przygnębienie, rozżalenie, niechęć do ludzi. Ten smutek był tak dojmujący, że udzielał się nam wszystkim. Widzieliśmy, że miał złe doświadczenia z poprzednią placówką – wzdrygał się na każdy nasz dotyk. Wiedzieliśmy, że z tym pacjentem będziemy postępować „powoli”. Nie narzucając się zbytnio, robiąc swoje, ale stojąc jakby trochę z boku. Będziemy tłumaczyć Panu Stanisławowi każdą rzecz, którą będziemy przy nim robić – zaczynając od badań, a skończywszy na czynnościach higienicznych czy karmieniu. Powoli, ze spokojem i właściwą empatią udało nam się zmienić jego nastawienie, dzięki czemu również jego organizm zaczął nabierać sił. W oczach pojawił się blask, narodziła się przyjaźń z Panem Tomaszem z łóżka obok. Teraz we dwóch na wózkach przemierzają korytarze hospicjum i wyjeżdżają na dwór. Ostatnio siedzieli przed wejściem z dziewczynami z biura i śmiali się, że nie mają opon zimowych na kołach swoich wózków.

Oswajać nie ze śmiercią, a z ludźmi.

Pana Stanisława nie trzeba było oswajać ze śmiercią, a z ludźmi. Wie, że umrze, że ten dzień nadejdzie niebawem. Najważniejsze dla niego, zresztą jak i dla wielu naszych podopiecznych jest szacunek i empatia. Zaopiekowanie i godność, których zabrakło na etapie choroby oraz późniejszym pobycie w szpitalu.

Wielu naszych podopiecznych doświadcza dramatycznych sytuacji w szpitalach, innych ośrodkach całodobowego pobytu, a nawet w domach. Widzimy to w ich oczach czy nastawieniu, z czasem zaczynają również mówić. Uważamy, że najważniejsze co powinniśmy, a nawet musimy zapewnić to właśnie godne umieranie. Aby te ostatnie chwile były możliwie jak najlepsze, uwzględniały potrzeby i stan pacjenta.